'Labyrinth of Galleria: The Moon Society' Review door Sid Lukkassen: "Een spel voor liefhebbers van het genre!"

‘Labyrinth of Galleria: The Moon Society’ speelt zich af in een vervallen landhuis. We spelen als een jong naïef meisje dat komt werken voor een oude heks gespecialiseerd in dodenbezwering. De heks vertelt ons dat er onder het landhuis een doolhof is met magische meubelen, die we naar boven moeten krijgen. Het probleem is alleen dat iedereen die afdaalt, plots overlijdt. Hierom maakt het duo gebruik van papieren en houten marionetsoldaten, die vanaf afstand worden bestuurd via astrale projectie.

Het verhaal legt veel nadruk op de rol van het jonge meisje als spiritueel medium. De gameplay bestaat grotendeels uit het bijschaven en onderhouden van de marionetsoldaten, die in het labyrint voortdurend klappen krijgen van allerlei monsters. Het is een erg grindy spel – om verder te komen zul je veel repetitieve handelingen moeten verrichten om je personages op te waarderen. Dit onderhouden en opwaarderen van marionetten blijkt vooral een zaak van héél veel tijd doorbrengen in menuutjes.

Qua gameplay doet ‘Labyrinth of Galleria: The Moon Society’ denken aan een mix van een Japanse Role Playing Game en point and click adventure met turn-based gevechten. Erg cool is dat je eigen personages kunt maken, met betrekkelijk veel persoonlijke aanpassingsopties. Het nadeel hierbij is wel dat het geheel wordt gespeeld vanuit een first-person perspectief, waardoor je de personages die je schept nooit in beeld ziet om handelingen te verrichten. Het blijft bij wat generieke tekeningen in Japanse stijl, waarbij je wel veel opties ter beschikking hebt om ze naar eigen smaak en voorkeur te kiezen.

Hiernaast bestaat ‘Labyrinth of Galleria: The Moon Society’ voor een groot deel uit dialogen. Bereid je dus voor om erg veel tekst te moeten doorploegen. De speler wordt regelmatig bedolven onder tutorials en menuutjes om abilities en items te ordenen. Erg veel werk voor een spel waarin je de personages die je zorgvuldig opbouwt, dus feitelijk niet in actie ziet.

Een nadrukkelijk nadeel is dat je pas nadat je je eerste missie hebt voltooid, te weten komt hoe je jouw voortgang in het spel moet opslaan. Dit kan namelijk niet tijdens de missies. Als je dus afhaakt voordat je bijvoorbeeld de eerste missie hebt voltooid, kun je helemaal opnieuw beginnen. Tel je dit op bij het moeten afwerken van de vele ‘random encounters’ die je in het labyrint meemaakt – dus gevechten tegen willekeurige sets vijanden die zich voortdurend aandienen – plus de grote hoeveelheid tutorials en de lange lappen dialoog, is dit nogal ontmoedigend. Als je de console enige tijd pauzeert, sluit hij zichzelf af, afhankelijk van je instellingen. Komt er dus iets tussendoor, dan ben je fucked.

De muziek is hit and miss. Op sommige momenten te bombastisch als achtergrond voor de dialogen, op andere momenten weer perfect upbeat. Het blijft je energie geven terwijl je naar stijgende en dalende metertjes kijkt – iets dat zoals aangegeven veel schermtijd in beslag zal nemen tijdens het spelen. De voice acting is dan weer sterk.

Volg The Nerd Shepherd op Facebook en Twitter

Mijn voorlopige conclusie is dat ‘Labyrinth of Galleria: The Moon Society’ een spel is voor liefhebbers van het genre en voor mensen die het leuk vinden om diep in een verhaal te verzinken en zich door lange dialogen heen te werken. Het is me onduidelijk wat dit spel nu voor innovaties te bieden heeft, en voor de unieke grafische vormgeving hoef je het niet te doen.

Qua grafische vormgeving kan het er namelijk allemaal net mee uit: de stijl rijmt met de presentatie. Toch blijf ik zitten met de indruk dat men niet het onderste uit de kan heeft gehaald. Ik bedoel dat de getekende personages doen wat ze moeten doen, maar het geheel heeft een wat generiek voorkomen. Wat meer finesse en oog voor details zouden de grafische stijl aansprekender en onderscheidender hebben gemaakt.

6/10
 6/10