25 jaar oude RTS-game heeft een nieuwe DLC: onderhoudend, maar niet revolutionair

Als eerste speelde ik de campagne van het Zuiden, de Sun-dynastie, gekenmerkt door de rode kleur. Hierna volgde de campagne van de noordelijke Cao Cao (blauw), gevolgd door de campagne van de ‘sandaalmaker’ (groen), die de Han-dynastie terug aan de macht wil brengen. Sun blinkt uit qua boogschutters en zeemacht, Cao Cao heeft bijzonder sterke cavalerie en de sandaalmaker beschikt over taaie voetsoldaten. Elke campagne vertelt een eigen verhaal, en de verhalen lopen in elkaar over.

De campagne – in feite het hoofdbestanddeel van The Three Kingdoms – belicht dezelfde historische gebeurtenissen vanuit verschillende perspectieven. In de reclame waarmee deze DLC wordt aangeprijsd, ligt de nadruk vooral op ingrijpende keuzes die de speler maakt, die elke playthrough uniek zouden maken.

In de praktijk zijn de keuzes erg lineair: het zijn side-objectives die je maar beter niet kan negeren omdat je anders een evident voordeel misloopt. En je moet regelmatig kiezen tussen twee helden die hun diensten aanbieden; deze helden spelen verder geen rol in het verhaal en hebben ook geen eigen sidequest. Het is één muisklikje en dan is de beslissing gemaakt.

Komen we op de grote vraag hoe leuk dit spel nu eigenlijk is en of het allemaal de moeite waard was. Ik vond de campagne leuk, en wel precies zo leuk als de volgorde waarin ik de campagne speelde: de rode campagne was het leukst en de blauwe campagne was ook wel vermakelijk. De groene campagne viel echter tegen en moest gered worden door de laatste missie. Die missie maakte wel veel goed maar komt tegelijk sterk overeen met de laatste missie van de andere twee campagnes.

In de groene campagne voelen sommige missies echt oneerlijk aan. Zo is er een missie waarin je moet voorkomen dat villagers worden afgeslacht; je kunt echter géén muren bouwen en de tegenstander komt van alle kanten. Zeker op hard mode, is het eigenlijk onmogelijk om overal te micro’en. Je zou precies moeten weten waar en wanneer de vijand toeslaat om exact op dat plekje alvast een groepje soldaten klaar te hebben staan. Dit is te lame om echt als ‘strategisch inzicht’ aan te merken.

Die andere missie is nog erger: een enorm blauw leger neemt stapsgewijs de map over, en je moet een trage karavaan naar de andere kant van de kaart brengen. Zodra je denkt dat je er bijna bent, blijkt dat je de zee op moet, en dat je terugmoet naar een gebied dat inmiddels al verloren is. Die karavanen zijn zo traag als dikke stront en raken dus onvermijdelijk afgezonderd van je leger. Ze ergens in een versterking achterlaten is geen optie, want zoals gezegd neemt de vijand de hele map over. Zelfs als ik deze missie op een lagere moeilijkheidsgraad had herspeeld, dan nóg is het concept te frustrerend. Deze heb ik er maar met een cheatcode doorheen geramd, terwijl ik alle campagnes op hard heb uitgespeeld en dus zeker niet wegloop van een uitdaging.

Conclusie – leuke DLC voor als je een weekend te vullen hebt, maar verwacht niet al te veel van die ‘ingrijpende keuzes’ en ‘unieke verhaal-invullingen’. Op enkele missers na zijn de missies prima, evenals de vertelling van het verhaal, maar het geheel wordt nergens mind-blowing.

Volg Sid Lukkassen Via X!

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X en Instagram! Voor de laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze Facebook-groep en abonneer je op het YouTube kanaal van Insight. Zo mis je écht geen enkel nieuwtje!