Vergeet Hollywood-horror, deze absurde nachtmerrie uit Finland is écht compleet gestoord

Centraal staat de 12-jarige Tinja (prachtig gespeeld door debutante Siiri Solalinna), een turntalent dat gebukt gaat onder de verstikkende perfectiedrang van haar moeder, een zelfingenomen influencer die haar gezinsleven presenteert als een Instagram-filterdroom. Wanneer Tinja in het bos een vreemd, pulserend ei vindt en besluit het in het geheim uit te broeden, barst de nachtmerrie langzaam los. Uit het ei komt een bizarre, vogelachtige creatuur: Alli. Maar Alli is niet zomaar een monster, het is een fysieke manifestatie van Tinja’s onderdrukte woede, jaloezie en verdriet. Naarmate het wezen groeit, transformeert het in een griezelige dubbelganger die alles durft te doen wat Tinja zelf niet durft.

Wat Hatching zo bijzonder maakt, is hoe het klassieke coming-of-age-thema’s verweeft met verontrustende horror en een absurde esthetiek. De transformatie van Alli is zowel fysiek walgelijk als emotioneel tragisch. Je voelt hoe Tinja's persoonlijkheid langzaam wordt overgenomen — en tegelijkertijd bevrijd. De film stelt ongemakkelijke vragen over ouderschap, sociale media en het verlies van kinderlijke onschuld in een wereld waarin uiterlijk vertoon alles is. Regisseur Hanna Bergholm weet deze thema’s te injecteren met een vleug zwarte humor en groteske beelden. Denk aan een wezen dat menselijk braaksel eet, maar tegelijkertijd troost biedt aan een huilend meisje. Dat is de schizofrene kracht van deze film: het monster is zowel bedreiging als bevrijder.

Hatching ging in première op het prestigieuze Sundance Film Festival en won vervolgens onder meer de Grand Prix op het Festival international du film fantastique de Gérardmer. Op Rotten Tomatoes scoort de film een indrukwekkende 93%. Critici prijzen vooral de regie van Bergholm en de ijzersterke vertolking van Solalinna, die zowel Tinja als haar monsterlijke dubbelganger speelt.

In een tijd waarin horrorfilms vaak voorspelbaar of op jumpscares gefixeerd zijn, durft Hatching iets anders te doen. De film verkent existentiële angsten en emotionele trauma’s via groteske beelden en absurdistische situaties, zonder ooit zijn emotionele kern uit het oog te verliezen. Wie houdt van films als The Babadook, Hereditary of Titane zal hier absoluut van smullen.

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!