Recensie: "White Plastic Sky" - Verontrustende dystopische toekomst prachtig weergegeven

Door een schaarste aan middelen en voedseltekorten heeft de samenleving een unieke overlevingsstrategie ontwikkeld: wanneer mensen de leeftijd van vijftig bereiken, wordt hun lichaam staatseigendom. Via robotchirurgie wordt een speciaal zaadje in hun hart geïmplanteerd, dat uitgroeit tot een boom en zo de jongere generaties voorziet van zuurstof en voedsel.

LEES OOK | Recensie: “Bodies” – Netflix levert weer een tophit af in het tijdreis-genre, à la “Dark”

Het concept van de film is op zichzelf al intrigerend, en in combinatie met de unieke animatiestijl is "White Plastic Sky" een film die nieuwsgierigheid wekt. Visueel is de film verbluffend, met een gedurfde animatiestijl die effectief werkt. Het voelt als het kijken naar een anime, maar tegelijkertijd komt de emotionele diepgang van de personages goed over dankzij de unieke productiebenadering van de film.

De film volgt het getrouwde stel Stefán en Nora. Stefán is achtentwintig jaar oud en werkt als psycholoog. Ze hebben een zoon, Tom, die op jonge leeftijd aan een ziekte is overleden. Terwijl Stefán vrede heeft gevonden met zijn eigen leven, worstelt Nora nog steeds met het verlies van haar kind. Dit wordt verergerd door de wet die het krijgen van kinderen beperkt tot de leeftijd van dertig vanwege de vroege, gedwongen dood. Dit betekent dat Nora geen kans meer heeft om een ander kind te krijgen. In een laatste wanhoopspoging ondergaat ze vrijwillig de implantatieprocedure, waarbij ze haar lichaam eerder ter beschikking stelt. Ze houdt dit geheim voor haar man, en wanneer Stefán erachter komt, besluit hij koste wat het kost het leven van zijn vrouw te redden.

Hoewel het verhaal fascinerend is, kan het moeilijk zijn om empathie te voelen voor Nora. De focus ligt voornamelijk op Stefán, die wanhopig probeert zijn vrouw te redden, zelfs als Nora in een diepe depressie verkeert. De hele romance tussen hen laat wat verwarring achter. Het feit dat Nora bewust haar lichaam ter beschikking stelt aan de wetenschap vanwege haar onvermogen om haar depressie te overwinnen, terwijl haar man alles op het spel zet om haar egoïstische keuze ongedaan te maken, roept enige gemengde gevoelens op.

De setting en het concept van de film zijn indrukwekkend en bieden ruimte voor meer verhalen in het Hongarije van 2123. Het laatste shot van de film maakt indruk, maar tegelijkertijd roept de laatste scène enige verwarring op over het lot van de hoofdpersonages. Het lijkt een treurig einde te zijn, maar de uiteindelijke boodschap van de film is niet helemaal duidelijk.

Wat vooral bijblijft, is het angstaanjagende toekomstbeeld dat in de film wordt geschetst. Het is zo goed doordacht en uitgewerkt dat het doet verlangen naar meer verkenning van deze fascinerende wereld die gecreëerd is door de makers. Mochten ze ooit besluiten om een vervolg te maken, zou het interessant zijn om minder de nadruk te leggen op de romantische aspecten en meer in te gaan op de fascinerende wereld die ze hebben weten te creëren.