Disney’s Tron: Ares probeert het digitale vuur van
de oorspronkelijke Tron (1982) opnieuw aan te wakkeren, maar belandt
ergens tussen nostalgie en narratieve chaos. Deze derde film in de Tron-reeks,
geregisseerd door Joachim Rønning (Maleficent: Mistress of Evil), is
visueel indrukwekkend, maar inhoudelijk leeg. Met Jared Leto als digitale
superintelligentie Ares duikt de film in het hedendaagse AI-debat, maar weet
nergens echt iets zinnigs te zeggen over de relatie tussen mens en machine. We volgen Ares (Leto), een digitale creatie die de Grid
verlaat en in de fysieke wereld terechtkomt via een gigantische 3D-printer.
Zijn missie: een mythisch stukje code vinden dat hem een permanent bestaan
geeft buiten zijn digitale oorsprong. Deze ‘permanence code’ is ooit geschreven
door Kevin Flynn (een kort optreden van Jeff Bridges), de held uit de eerdere
films.
Ares komt tegenover Encom-CEO Eve Kim (Greta Lee) te staan, die met
dezelfde code AI naar een nieuw niveau wil tillen. Ondertussen probeert hacker
Julian Dillinger (Evan Peters), erfgenaam van de slechterik uit de originele Tron,
zijn eigen digitale belangen te verdedigen.
De film ziet er prachtig uit: lichtmotoren scheuren door
steden, digitale effecten blinken, en er is geen gebrek aan spectaculair
geproduceerde actie. Maar visuele flair alleen is niet genoeg. Het script van
Jesse Wigutow verzandt al snel in generieke actie en technologisch jargon
zonder echte diepgang. Waar de film zich had kunnen verdiepen in de ethiek van
kunstmatige intelligentie, kiest men voor oppervlakkige plotwendingen en
bombastische gevechten.
Leto speelt zijn rol met de bekende zelfingenomen ernst die
we kennen van Morbius en Suicide Squad. Zijn personage is een
absurde combinatie van ninja, filosoof en digitale messias. Greta Lee’s Eve Kim
blijft vlak, terwijl Jodie Turner-Smiths Athena niet meer is dan een
plotmiddel. Het gebrek aan chemie binnen de cast maakt de film moeilijk te
volgen.
Tron: Ares lijdt aan grootheidswaanzin. Het probeert
een diepzinnig verhaal te vertellen over AI en menselijkheid, maar doet dit via
een verwarrend plot, rommelige personages en een toon die zichzelf veel te
serieus neemt. De eerste akte is een aaneenschakeling van scènes die nauwelijks
coherent zijn, en de rest van de film komt die instabiliteit nooit echt te
boven.
Als spektakelstuk weet Tron: Ares soms te vermaken,
maar inhoudelijk stelt het teleur. De film slaagt er niet in om het erfgoed van
de oorspronkelijke Tron op een betekenisvolle manier voort te zetten.
Wat overblijft, is een digitale show zonder ziel: fraai om naar te kijken, maar
uiteindelijk leeg.
★★½☆☆☆
Tron: Ares draait nu in de
bioscoop. Bekijk hieronder de officiële trailer.
Blijf op de hoogte van jouw favoriete films en series
Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een
(virtuele) koffie of steun
The
Nerd Shepherd door ons te volgen op
Facebook,
X,
Instagram en
Google Nieuws! Voor de
laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze
Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!