Recensie: ‘Rebel Moon – Part One: A Child of Fire’ – Snakken naar een “Snyder Cut”

De recent uitgebrachte film van Zack Snyder, Rebel Moon – Part One: A Child of Fire, heeft voorafgaand aan de release aanzienlijke discussie veroorzaakt. De meningen variëren; critici tonen weinig enthousiasme en Netflix-abonnees zijn sceptisch. Echter, wat ons betreft kan A Child of Fire worden beschouwd als een gedurfde en gematigd succesvolle stap van Netflix om een eigen sciencefiction-wereld te creëren, ook al voelt het verhaal hier en daar gehaast aan. Een "Snyder Cut" zou welkom zijn.

De film opent met de intrigerende stem van Anthony Hopkins, die onmiddellijk de aandacht weet te trekken. In de opening van de film zijn duidelijke invloeden van Star Wars merkbaar, zij het dat het Rebel Moon-logo op eigentijdse wijze de overgang naar de ruimte en het begin van de film markeert. Anthony Hopkins steelt de show als de droid 'Jimmy', terwijl de performance van onze eigen Michiel Huisman als de boer ‘Gunner’ niet heel erg memorabel blijkt te zijn.

De muziek en visuele effecten zijn spectaculair, zij het af en toe iets over de top. Het onderscheidende kenmerk van een Zack Snyder-film is in ieder geval onmiskenbaar zichtbaar, een prestatie die maar weinig regisseurs weten te evenaren. Het gebruik van lightsabers is subtiel en minder opvallend dan op voorhand werd verwacht. De sfeer van de film neigt eerder naar Dune dan naarStar Wars, hoewel er broodkruimels te vinden zijn dat laat zien dat het oorspronkelijk als een Star Wars-pitch bedoeld was voor Lucasfilm.

Sofia Boutella schittert als 'Kora', een sterke vrouwelijke protagonist die dit doet op een geloofwaardige wijze, zonder geforceerd over te komen. De buitenaardse wezens in de film roepen eerder associaties op met fantasyfilms zoals The Lord of the Rings en, zoals eerder genoemd, Dune, dan met zwakke imitaties van Star Wars-personages.

Helaas krijgen sommige buitenaardse wezens te weinig schermtijd, zoals de barman met epische kaarsen op zijn schouder. Memorabele personages van dit kaliber ontbreken, en wanneer ze wel verschijnen, krijgen ze niet de aandacht die ze verdienen.

Het is overduidelijk dat er in de film is geknipt, waarbij sommige scènes zo snel in elkaar overgaan dat het voelt alsof je tijdens het kijken van een serie een aflevering hebt gemist. Over series gesproken, in termen van structuur, zou de film wellicht beter geschikt zijn geweest als een limited series, waarbij meer tijd kon worden genomen om het verhaal te vertellen.

Ondanks enkele gehaaste momenten in het verhaal biedt Rebel Moon – Part One: A Child of Fire visueel aantrekkelijke elementen. Hoewel er van alles op de film valt aan te merken, is het een gewaagde en gematigd succesvolle poging van Zack Snyder en Netflix om een eigen sci-fi epos te creëren. Een "Snyder Cut" met meer diepgang zou de film zeker ten goede kunnen komen.

Met uitzicht op games, stripboeken en sowieso nogRebel Moon – Part Two: The Scargiver isA Child of Fire zeker nog niet het laatste wat we van Rebel Moon hebben gezien. Het is te hopen dat, na de release van het tweede deel, er snel een "Snyder Cut" zal volgen die recht doet aan het verhaal dat wordt verteld.