Recensie: 'Levels' - Filosofische grootspraak strandt in plastic CGI en houterig acteerwerk

Joe (Peter Mooney) wordt wakker in een steriel futuristisch huis waar alles geregeld wordt door de AI-assistent MEL (ingesproken door Amanda Tapping). Wanneer zijn vriendin Ash (Cara Gee) wordt vermoord en twee weken later ogenschijnlijk weer opduikt, begint een zoektocht die doet denken aan The Matrix, The Thirteenth Floor en TRON. Alleen: waar die films erin slaagden om concept en uitvoering krachtig te verenigen, blijft Levels steken in goedkope imitatie.

De film probeert filosofisch te zijn, maar komt niet verder dan het niveau van een eerstejaars student die net Descartes heeft ontdekt. Vragen over realiteit, vrije wil en het ethisch beëindigen van een simulatie worden slechts vluchtig aangestipt in dialogen die meer klinken als TED Talks op halve kracht dan als echt drama.

De antagonist – een gladde CEO gespeeld door Aaron Abrams – is een bordkartonnen karikatuur die meer weg heeft van een managementtrainer dan een bedreigende schurk. Zijn motivatie? Winst. Zijn methoden? Monologen die voelen alsof ze geschreven zijn door ChatGPT.

Ook de rest van het acteerwerk zakt weg naarmate de film vordert. Wat in het begin nog subtiel en geloofwaardig is, verandert gaandeweg in theatrale overacting die elk gevoel van realisme uit de simulatie ramt. Alleen David Hewlett als de raadselachtige Oliver weet nog enigszins stand te houden, al voelt zijn rol vooral aan als een verspild talent.

De CGI is, op z'n zachtst gezegd, pover. Zeker voor een film die volledig leunt op het geloofwaardig neerzetten van digitale werkelijkheden. In plaats van indrukwekkende beelden krijgen we plastic visuals die eerder doen denken aan een verouderde game demo dan aan een moderne sciencefictionfilm. Het design van Joe’s woning is nog aardig – klinisch en strak – maar zodra de film zich buiten dat decor waagt, dondert het geheel in elkaar.

Levels had als korte film misschien kunnen werken. Het centrale idee is niet slecht, maar de uitwerking is veel te flets en pretentieus voor wat het uiteindelijk biedt. De film probeert groot te denken, maar faalt op praktisch elk vlak: thematisch, visueel én acteertechnisch.

Voor wie echt hunkert naar existentiële sci-fi, is Levels niets meer dan een vage schim van betere films. Wie echter genoegen neemt met oppervlakkige ideeën en geen hoge eisen stelt aan acteerwerk of visuele kwaliteit, kan zich er nog net negentig minuten mee vermaken. Maar verwacht geen revelatie – eerder een glitch in de streamingmatrix.

★★☆☆☆

Levels is nu te zien via Pathé Thuis. Bekijk hieronder de officiële trailer.

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!