In Jurassic World Rebirth dreigt niet alleen het uitsterven van de dinosauriërs, ook de filmreeks zelf balanceerde na Fallen Kingdom en Dominion op het randje van de afgrond. Maar deze zevende film weet zichzelf
verrassend knap te herpakken. Met een nieuwe regisseur, een frisse cast en een
strakker scenario wordt de reeks nieuw leven ingeblazen.
Weg zijn de rommelige plotlijnen en overdaad aan subplots.
Daarvoor in de plaats krijgen we een gestroomlijnde actiefilm vol spektakel,
ouderwetse spanning en een paar slimme vondsten, al blijft het eindproduct
grotendeels binnen de veilige kaders van de franchise.
De film opent met een flashback, “zeventien jaar geleden”,
waarin meteen een van de angstaanjagendste creaties uit de reeks wordt
geïntroduceerd: de Distortus Rex. Dit zespotige genetische monster, ontstaan in
de schaduw van het originele park, is een nachtmerrieachtige mutatie die direct
herinnert aan de gevaren van wetenschappelijk overmoed. Daarna schakelen we
snel naar het heden: in New York wordt een billboard met een T-Rex
overgeschilderd. De boodschap is duidelijk, dinosauriërs zijn uit de mode.
Tegelijk is het een knipoog naar de kijker: Rebirth probeert de
franchise opnieuw op de rails te zetten, in een wereld waarin dino’s weer bijna
mythisch zijn geworden, op één vergeten plek na.
Expeditie naar het onbekende
Die plek is Île Saint Hubert, een tropisch eiland dat het
toneel vormt voor een commercieel gesponsorde expeditie. Het doel: bloed
aftappen van drie uitgestorven soorten om een revolutionair medicijn tegen
hartziekten te ontwikkelen. Een ethisch beladen uitgangspunt, maar Rebirth
blijft daar niet lang bij stilstaan. In plaats daarvan dompelt regisseur Gareth
Edwards ons onder in jungle-actie, met een team onder leiding van Zora Bennett
(Scarlett Johansson), bijgestaan door de kalme Duncan Kincaid (Mahershala Ali)
en de ontwapenend nerveuze paleontoloog Dr. Henry Loomis (Jonathan Bailey).
De structuur van de film is helder: elke missie vormt een
losse setpiece. De jacht op de Mosasaurus levert een gespannen
onderwatergevecht op, visueel sterk en strak gemonteerd. De scène met de
Titanosaurus is onverwacht sereen en poëtisch. De confrontatie met de
Quetzalcoatlus daarentegen voelt het meest artificieel, met opzichtig gebruik
van CGI en greenscreens.
Warme en luchtige humor
Parallel aan het hoofdverhaal volgen we de Delgados, een
gezin dat onbedoeld midden in de chaos belandt. Hun subplot voelt als een
eerbetoon aan Spielberg: vader Reuben (Manuel Garcia-Rulfo) is een klassiek
bezorgde ouder, Xavier, het vriendje van zijn dochter, een bron van onderhuidse
spanning. Hun scènes geven de film iets menselijks en leveren een ouderwets
spannende achtervolging op, inclusief jungle-rivieren, boomstammen en
kletterende kaken.
Johansson en Bailey zijn het kloppend hart
Edwards houdt de toon luchtig, met levendige beelden, goed
getimede
actie en verrassende muzikale keuzes, van Primal Scream tot Ben E.
King. De chemie tussen Johansson en Bailey tilt de film op. Zora is stoer en
doelgericht, maar Johansson speelt haar met nuance en breekbaarheid. Bailey’s
Loomis is aandoenlijk in zijn nerdy oprechtheid en zorgt voor het emotionele
anker.
Toch blijft Rebirth in essentie trouw aan de formule:
langzame camerabewegingen richting een brullend beest, morele dilemma’s die nét
niet worden uitgewerkt, en een standaard slechterik. Rupert Friend speelt
Martin Krebs als een karikatuur van de kwaadaardige zakenman, compleet met een
snor die hij bij wijze van spreken nog nét niet twirlt.
De magie is niet terug, maar het plezier wel
Jurassic
Park was een
once-in-a-generation fenomeen. Wie die eerste film ooit als kind zag,
weet nog hoe het voelde om echt overdonderd te worden. Rebirth haalt dat
niveau niet, en misschien is dat ook niet eerlijk om te verwachten. De
verwondering van toen is vervangen door herkenbaarheid. Maar in die
herkenbaarheid schuilt comfort. Rebirth is cinema als comfort food:
vakkundig gemaakt, voorspelbaar, maar effectief.
Het scenario van veteraan David Koepp probeert de magie te
herontdekken, maar blijft steken in een goede poging. Toch, met zijn energieke
tempo, toegankelijke toon en sterke cast voelt deze film als een welkome
correctie. Geen revolutie, maar wel een respectvolle herstart. Of het écht een
wedergeboorte is of slechts een laatste stuiptrekking, moet nog blijken. Maar
voorlopig geldt: de dino’s zijn terug, en dit keer is het best vermakelijk.
★★★½☆☆
Deze
recensie is geschreven door
Grant Tandy namens
Screenvice.com.
Jurassic World Rebirth draait nu in de
bioscoop.
Bekijk hieronder de officiële trailer.
Blijf op de hoogte van jouw
favoriete films en series
Heb je genoten van dit artikel?
Trakteer ons dan op een
(virtuele) koffie of steun
The Nerd Shepherd door ons
te volgen op
Facebook,
X,
Instagram en
Google Nieuws! Voor de
laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze
Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!