Recensie: 'Fear Street: Prom Queen' - Een kroontje om voor te sterven?

We keren opnieuw terug naar Shadyside, het Amerikaanse equivalent van ‘alles gaat hier altijd mis’. Het is 1988, en buiten posters van Patrick Swayze en een soundtrack met “White Wedding” voel je daar vrij weinig van. Hoofdpersoon Lori Granger (India Fowler) is het typische underdogmeisje met een tragisch verleden—haar moeder wordt verdacht van moord, haar klasgenoten zijn klootzakken, en haar grote droom is… prom queen worden. Waarom? Geen idee, maar ze wil het.

De andere kandidaten zijn even cliché als irritant: de gemene Tiffany (Fina Strazza), de rebelse stoner Christy (Ariana Greenblatt), en de bijbehorende meeloopmeisjes die net zo goed “Wolfpack 1, 2 en 3” hadden kunnen heten. Het bal krijgt een sinister randje als een gemaskerde figuur—regenjas, creepy masker, je kent het wel—de kandidaten één voor één begint af te maken. Helaas doet de film dat met zo weinig flair dat je er nauwelijks wakker van ligt.

Er zit nauwelijks spanning in de moorden. Eén scène met een papiersnijder komt nog in de buurt van creativiteit, maar verder wordt er vooral naar zwart of rood beeld geknipt vlak voor het mes echt snijdt. De regie van Matt Palmer lijkt vooral bezig met het afvinken van horrorclichés: de verdachte conciërge, de bezorgde vice-principal, de love triangle met de knappe jongen die ineens op het buitenbeentje valt. Alles voelt gejat—en dan nog slecht uitgevoerd ook.

De film flikkert ook visueel uit de bocht. De jaren ’80-setting is nauwelijks te herkennen. Alles is donker, sfeerloos en inspiratieloos. Maar dan dat schoolfeest: een ongemakkelijke, seksueel getinte dans in badpakken met Amerikaanse vlaggenprint? Serieus?

Fear Street: Prom Queen had óf een keiharde slasher kunnen zijn, óf een zelfbewuste parodie op het genre. Maar het probeert allebei een beetje, en faalt op beide fronten. De personages hebben de diepgang van een natte pannenkoek en de plotwendingen zijn zo voorspelbaar dat je je afvraagt of het script door AI is geschreven.

Wat rest is een film die nergens écht voor durft te kiezen: niet voor gore, niet voor satire, niet voor spanning. Zelfs het mysterieuze verleden van Lori’s moeder wordt nauwelijks uitgewerkt, terwijl dat misschien nog het interessantste verhaal had kunnen zijn.

Fear Street: Prom Queen is als een schoolbal zonder muziek, zonder drank, en zonder fatsoenlijke sfeer. Alles oogt geleend, nep en inspiratieloos. Als Netflix echt denkt dat dit een waardige opvolger is van de originele trilogie, dan is het tijd om opnieuw naar school te gaan.

★★☆☆☆

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete Netflix-series, word lid van onze Alles over Netflix Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!