Recensie: 'Dangerous Animals' – Maniakale moordenaar, haaien en géén ontsnappen mogelijk

Courtney speelt een zieke versie van een touroperator die haaienexcursies organiseert. Alleen lokt hij toeristen aan boord om ze vervolgens in visvoer te veranderen. Een opvallende keuze voor een acteur die eerder werd gezien als typische actieheld in films als Terminator Genisys en A Good Day to Die Hard. Maar in deze zoutige, gestoorde slechterikmodus lijkt hij eindelijk zijn draai te vinden. “Vertel me dat dit niet het mooiste spektakel op aarde is!” roept Tucker tijdens een van de gruwelijkste scènes, zijn ogen glinsteren van waanzin terwijl op de achtergrond een haaienaanval in volle gang is.

Tucker is een angstaanjagend personage: littekens, een ziekelijke grijns en een verwrongen levensfilosofie. Zijn wapen? De meest gevreesde roofdieren van de oceaan. De toeristen denken een unieke kijk op haaien te krijgen, maar tekenen in feite voor een enkeltje naar de diepte. Byrne en scenarist Nick Lepard injecteren genoeg spanning en zieke humor om de film boven het niveau van wegwerphorror uit te tillen. De film duurt minder dan 100 minuten, maar dankzij het strakke tempo en de scherpe montage voelt het als een roetsjbaan.

Hassie Harrison speelt Zephyr, een surfer die gevangen raakt op Tuckers drijvende horrorhuis. Haar verhaal is wat oppervlakkig — het klassieke ‘verloren ziel met niets meer te verliezen’ — maar Harrison compenseert dat ruimschoots met lef. Al snel gaat ze de confrontatie aan met haar ontvoerder, gedreven door wanhoop en strijdlust.

Courtney’s vertolking is onmiskenbaar het kloppende hart van de film. Of hij nu tegen een hond schreeuwt, een gestoorde versie van “Baby Shark” zingt of in kimono met een wijntje staat te dansen: zijn Tucker is krankzinnig op een manier die je niet loslaat. Hij is tegelijkertijd afschuwelijk en fascinerend — het soort schurk waarbij je gruwelt, maar toch blijft kijken. Volkomen psychotisch.

Bijrollen, zoals Moses (Josh Heuston), bieden enige emotionele houvast in Zephyrs strijd, al krijgen ze weinig uitwerking. Het is een kleine cast, met een gefocust script dat nergens nodeloos wordt uitgerekt. De kern blijft: wie overleeft dit, en hoe? Het geweld is stijlvol, maar compromisloos bruut. Een memorabele scène met een hijskraan en een tergend trage afdaling richting haaienwater is even creatief als wreed — een hoogtepunt in moderne genrehorror.

Hoewel Dangerous Animals zich in bekend vaarwater begeeft — haaienaanvallen, survivalhorror, spanning op afgelegen locaties — weet de film toch fris aan te voelen. Byrne houdt de spanning strak en voegt af en toe gitzwarte humor toe. Het tempo blijft hoog, met genoeg onverwachte wendingen en shocks om je op het puntje van je stoel te houden.

Opvallend is ook dat Byrne een veelgebruikte trope uit het haaiengenre omdraait: de haaien zijn hier niet de slechteriken. Ze zijn slechts het instrument. Het enige échte monster is Tucker. In zekere zin krijgen de haaien zelfs een bepaalde waardigheid mee — mede dankzij het gebruik van echte onderwaterbeelden — ook al maken ze deel uit van de slachtpartij.

Dangerous Animals is uiteindelijk veel meer dan zomaar de zoveelste haaienhorror. Het is een stijlvolle, venijnige overlevingsthriller die je bij de keel grijpt en niet meer loslaat. Het genre wordt er niet opnieuw door uitgevonden, maar de film weet verdomd goed wanneer hij moet bijten.

★★★½☆☆

Deze recensie is geschreven door Grant Tandy namens Screenvice.com. Dangerous Animals draait vanaf 11 september in de bioscoop. Bekijk hieronder de officiële trailer.  

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!