Recensie: 'Butcher's Crossing' - Een ijzersterke Nicolas Cage als keiharde buffeljager

De jonge pionier is klaar met het studentenleven in Boston – tegen de wensen van zijn vader in, besluit hij in de onontgonnen wildernis af te dalen om het ‘echte’ leven te proeven. Dit begint in het kantoor van een huidenhandelaar, letterlijk de eerste persoon die de jonge hoofdrolspeler aanspreekt. Deze handelaar blijkt een oude ‘familievriend’ te zijn, en wordt omschreven als een ‘self made man’. Het is een scène die mij niet overtuigde. Er is geen herkenning voelbaar tussen beide en de handelaar gedraagt zich verder als een totaal onsympathieke lul. De jonge avonturier wordt letterlijk met een kluitje in het riet gestuurd en dit is hoe hij de armen terechtkomt van buffeljager Bill, oftewel Nicholas Cage.

Hierop beginnen de sterkere delen van de film: we worden getrakteerd op een spektakel van landschap en natuur. Bekoorlijke panorama uitzichten worden afgewisseld met onstuimig ronddrentelende buffelhordes en ijzersterk acteerwerk van Nicholas Cage. Het is echt Cage die deze film draagt. Zijn acteerprestaties overschaduwen onder meer een irritante prediker, die verantwoordelijk is voor kampvuurtjes en proviand, en verder voortdurend incoherent en onnavolgbaar brabbelt over God en de elementen.

Op de vraag wat Cage's personage drijft – de jonge pionier vraagt hem dit op de man af – komt eigenlijk geen antwoord. Op het moment dat hij de gedroomde buffelhorde aantreft, blijft hij maar in het wilde weg buffels uitmoorden. We zien letterlijk een half uur hoe Cage zijn geweer schoonmaakt, aanlegt, en dan toch maar weer een paar buffels afknalt. Zelfs al zeggen zijn reisgenoten keer op keer dat ze al te veel hebben en dat het pure verspilling is. Ook benadrukken ze dat ze moeten terugkeren naar de bewoonde wereld voordat de winter invalt. Cage doet er niets mee totdat het letterlijk te laat is, nog altijd onduidelijk over het ‘waarom’ van deze situatie.

Dit is dan ook waarom ik deze film bestempel als nihilistisch, want zelfs de waarde van deze huiden blijkt uiteindelijk zeer gering. Het blijkt letterlijk allemaal voor niets geweest. De film zinspeelt op een epische eindconfrontatie met Indianen. Dat is wat de kijker eigenlijk verwacht. Dat ze terugkeren in het handelsdorpje, dat iedereen daar dan is uitgemoord, en dat de prostituee waar de jonge hoofdpersoon verliefd op is, is geknidnapped en dat hij haar dan moet bevrijden als de ultieme ‘coming of age’ rite de passage.

Maar dit gebeurt allemaal niet – in plaats daarvan treffen ze alleen die lul van een handelaar die ik omschreef in het begin, verstrooid en nu in smerige lompen. Die vertelt hen: “Everyone who wants a buffalo coat, has one”, en that’s it. Ze besluiten hun voorraad in de fik te steken en daar moet de kijker het mee doen. Ook van de jonge prostituee – die in de loop van het verhaal werd geromantiseerd – is geen spoor meer te bekennen.

De kracht van de film zijn de opnames van de buffels, het natuurschoon en het acteerwerk van Cage. Over het verhaal valt misschien meer te zeggen in een filosofische zin. Interessant, maar tegelijk ook onbevredigend, is het feit dat Cage nooit ingaat op de vraag waarom hij jager is, zelfs al is het loon karig, het werk uitputtend, en de gevaren groot. Jager ben je gewoon, lijkt de boodschap te zijn, en als je werk niet meer in de veranderende maatschappij past, dan ga je tegen de klippen op door. Reflectie is niet aan de orde, hooguit een bokkige opstelling van ‘jager is wat je bent als man, tot het bittere eind’, zelfs al moet je aan het eind van je epische strooptocht letterlijk al je huiden verbranden om de prijs omlaag te drukken. Food for thought.

★★★☆☆

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X en Instagram! Voor de laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!