Recensie: 'Beetlejuice, Beetlejuice' -Een hectische en nostalgische reis naar het hiernamaals

Tim Burton had het risico kunnen lopen deze iconische film na zoveel jaren te laten ontsporen, maar hij levert precies de hectische energie en nostalgische dosis waar fans op hoopten. Michael Keaton's vertolking van de maniakale, tekenfilmachtige Beetlejuice is een van zijn beste prestaties, en tot mijn vreugde heeft Keaton geen greintje van die chaotische energie verloren. Het was een puur genot om hem dit uitzinnige personage weer tot leven te zien brengen.

Beetlejuice Beetlejuice opent met het bekende beeld van de camera die over het rustige stadje Winter River zweeft. Net als voorheen staat Lydia Deetz (Winona Ryder) centraal in het verhaal. Ooit de goth tiener die Beetlejuice probeerde te trouwen, is Lydia nu een rijke beroemdheid en presentatrice van een paranormale realityshow genaamd Ghost House. Haar persoonlijke leven is net zo excentriek; ze heeft een relatie met Rory (Justin Theroux), een gladde tv-producent. Ondanks haar succes wordt Lydia echter achtervolgd door meer dan alleen haar televisierol. De zwart-wit gestreepte geest Betelgeuse blijft haar dromen binnendringen.

Lydia's ontgoochelde dochter, Astrid (Jenna Ortega), heeft weinig geloof in haar moeders paranormale claims. Ze denkt dat Lydia’s mediumact een bedrog is, vooral omdat haar moeder niet in staat lijkt te zijn contact te maken met de enige geest die voor Astrid belangrijk is: haar overleden vader. Ondanks hun gespannen relatie is Lydia’s band met haar excentrieke stiefmoeder, Delia (Catherine O'Hara), aanzienlijk verbeterd sinds hun chaotische verleden. De familie Deetz keert terug naar Winter River voor een begrafenis, wat hen terugbrengt naar hetzelfde huis waar ze decennia geleden werden geterroriseerd.

Het lot wil dat een reeks bizarre ongelukken—zowel in het rijk van de levenden als in het hiernamaals—Lydia, Astrid, en de altijd onvoorspelbare Beetlejuice weer samenbrengt. De chaos wordt verder aangewakkerd door Monica Bellucci als Delores, de vurige ex-van-onder-de-grond van Betelgeuse, en Willem Dafoe als Wolf Jackson, een voormalige tv-acteur die nu optreedt als agent in het hiernamaals en met zijn overdreven acteerwerk elke scène steelt.

In wezen is Beetlejuice Beetlejuice puur Burton—vol passie, ongebonden en zonder verontschuldigingen. De film is op zijn best wanneer de "juice" losgaat. Michael Keaton's ongeremde, chaotische energie als Beetlejuice is nog steeds even onweerstaanbaar en injecteert de film met dezelfde manische geest die het origineel tot een cultklassieker maakte. Ondanks de verstreken decennia weet de film precies de juiste balans te vinden tussen nostalgische charme en uitzinnige lol.

De lijm die deze wilde rit bijeenhoudt, is Tim Burton's heerlijk verdraaide verbeelding. Zoals we van hem gewend zijn, zijn er flitsen van zijn kenmerkende B-filmgenialiteit, inclusief een stop-motion animatiescène die alleen Burton zou kunnen realiseren. Beetlejuice Beetlejuice houdt zich niet in en omarmt het bizarre en groteske volledig. De film zit boordevol briljant absurde momenten, van Beetlejuice die letterlijk zijn ingewanden eruit gooit tot een baby die Chucky doet lijken alsof hij thuishoort in Narnia. Het is heerlijk vreemd, en het gevoel van plezier verslapt geen moment.

Kortom, Beetlejuice Beetlejuice is pure Burton—vol passie, losgeslagen en onbeschaamd overdadig. Fans van het origineel zullen veel hebben om voor te juichen. De film vangt de chaotische geest van zijn voorganger en voegt nieuwe lagen waanzin toe. Het is gek, uitgelaten en precies de juiste hoeveelheid walgelijk—wat kun je nog meer willen van een Beetlejuice-film?

★★★½☆☆

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X en Instagram! Voor de laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!