Recensie: 'Ballerina' - een stijlvolle toevoeging aan het John Wick-universum

Het is zeker geen herdefiniëring van de franchise, maar wel een stijlvolle uitbreiding. In plaats van Keanu’s broeierige melancholie krijgen we hier de kille vastberadenheid van De Armas. De film verdiept zich in de Wick-lore zonder de regels te herschrijven, en hoewel het plot niet dieper gaat dan een lege patroonhuls, dragen de actiescènes de film moeiteloos.

Eve Macarro, gespeeld door De Armas, is geen standaard actieheldin. Ze groeide op binnen de Ruska Roma, een schimmig crimineel syndicaat dat weeskinderen traint in zowel ballet als moordtechnieken. Eve’s leven veranderde onherroepelijk toen haar vader werd vermoord. Getekend door trauma en voortgedreven door wraak wordt ze tot wapen gesmeed onder het wakende oog van de Director — een ijzingwekkend kille Anjelica Huston.

Hoewel Ballerina leunt op het fundament van de Wick-films — gotische esthetiek, chirurgisch geweld, een indrukwekkende body count — weet de film toch een eigen smaak te brengen. De Armas doet Wick niet na, ze creëert haar eigen ritme. Haar vechtstijl draait om lenigheid en inventiviteit: vuurwapens, messen, granaten, zelfs kunstschaatsen worden in haar handen dodelijk. Als er een voorwerp binnen bereik ligt, gebruikt Eve het om iemand in vijf seconden uit te schakelen.

Het verhaal is mager: wraak, vergelding, herhaling. Maar de choreografie van de chaos houdt het overeind. Regisseur Len Wiseman probeert niet John Wick te overtreffen; in plaats daarvan opent hij de speeltuin en laat hij het geweld stijlvol losbarsten. Een sequentie rond een wapendealer en een hinderlaag draait halverwege radicaal om en verandert een simpele transactie in een ballet van kogels en granaten — alsof iemand een cutscene uit een hypergewelddadige videogame tot leven bracht en er een flinke dosis adrenaline in pompte.

Veel hiervan is te danken aan De Armas zelf. In No Time to Die en Ghosted liet ze al voorzichtig haar potentie zien als actieheldin, maar hier gaat ze er vol voor. Wanneer haar trainer Nogi (Sharon Duncan-Brewster) haar zegt: “Vecht als een meisje,” is dat geen steek, maar een uitdaging. Een herinnering dat kracht niet per se brute kracht hoeft te zijn.

Eve’s pad leidt haar naar een besneeuwd bergdorp ergens in Europa, waar een cultus huist die verantwoordelijk is voor de dood van haar vader. Gabriel Byrne speelt de Kanselier, een kalme maar sinistere sekteleider. Zoals gebruikelijk in de Wick-films zijn zijn motieven verpakt in cryptische filosofie en gevoelloze afstandelijkheid. Wanneer hij zegt: “Een kogel is niet goed of slecht. Wat een man ermee doet, laat zijn ware aard zien,” klinkt het eerder als een dreiging dan als wijsheid — en precies dat soort kille helderheid vormt het morele kompas van deze wereld.

De bijrollen zijn er, maar niet iedereen krijgt voldoende ruimte. Norman Reedus verschijnt als mysterieuze bondgenoot, maar krijgt teleurstellend weinig schermtijd. Catalina Sandino Moreno’s personage Lena hint op een boeiende achtergrond die nooit verder wordt uitgewerkt. Lance Reddick en Ian McShane keren kort terug als Charon en Winston en zorgen voor wat vertrouwde verbinding met het grotere universum. Ja, Keanu Reeves duikt uiteindelijk ook op — kort, maar krachtig. Toch maakt De Armas duidelijk dat ze geen steunwieltjes nodig heeft.

Zoals bij de hoofdreeks zijn ook hier de locaties exotisch en de decors stijlvol en over-the-top. De tweede helft van de film speelt zich af in een afgelegen, winters dorp waar Eve het opneemt tegen een leger fanatiekelingen. De climax? Een vlammenwerperduel dat zo uit Mad Max lijkt te komen — absurd, explosief en volledig toegewijd aan zijn eigen visie.

Het meest bevredigende aan Ballerina is niet het geweld, al is daar meer dan genoeg van. Het is Ana de Armas die het scherm domineert met een ijzige kalmte. Er zit een onderdrukte intensiteit in haar spel, waardoor elke uitbarsting des te krachtiger voelt. Net als Reeves vindt ze kracht in beheersing, en als ze dan losgaat, gebeurt dat met de razernij die je verwacht van een John Wick-film.

Waar de film struikelt, is in het verhaal. Plotlijnen verschijnen, flakkeren even en verdwijnen dan zonder écht resultaat. Achtergronden worden aangestipt en vervolgens genegeerd. Het lijkt alsof de film liever zo snel mogelijk naar de volgende stijlvolle kill wil dan emotionele diepgang te verkennen. Maar misschien is dat ook precies de bedoeling. Het narratief zit op de passagiersstoel; stijl zit achter het stuur — en dat gaat hard. Alles is zó gestileerd dat je op een gegeven moment ophoudt met vragen stellen en je simpelweg laat meevoeren door het spektakel.

Na vier films waarin wraak als eindeloze cyclus wordt gepresenteerd, probeert Ballerina het wiel niet opnieuw uit te vinden — maar wel om het op spectaculaire wijze te laten spinnen. De film weet precies wat hij wil zijn: strak, scherp, stijlvol gechoreografeerd en af en toe badend in pulserend neon. Denk niet te veel na. Laat je gewoon meeslepen door het vuur en het geweld.

★★★☆☆

Deze recensie is geschreven door Grant Tandy namens Screenvice.com. Ballerina draait nu in de bioscoop. Bekijk hieronder de officiële trailer.

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!