Nieuwe Pixar-film 'Elio' schrapte queer representatie uit angst voor ophef en controverse

Adrian Molina’s oorspronkelijke visie voor Elio draaide om een 11-jarige jongen die, door middel van subtiele visuele aanwijzingen zoals kamerposters en gedrag, queer geschreven was. Het verhaal zou geen expliciet coming-outnarratief zijn, maar eerder een gevoelig portret van een kind dat zich anders voelt, een benadering die aansluit bij de menselijke gelaagdheid van Coco.

Maar die nuance bleek onhoudbaar binnen het huidige klimaat bij Pixar. Meerdere bronnen bevestigen dat leidinggevenden tijdens het productieproces voortdurend aandrongen op het ‘afschuren’ van deze queer-elementen. Post-Lightyear, en in de nasleep van de ophef rond Disney’s reactie op de ‘Don’t Say Gay’-wet in Florida, lijkt de studio allergisch geworden voor elk risico dat door conservatieve kringen als ‘woke’ bestempeld zou kunnen worden.

Volgens een voormalig Pixar-medewerker werd Molina onder druk gezet om de hoofdpersoon te “vermasculiniseren”, met andere woorden: afstand te nemen van zijn oorspronkelijke karaktertrekken. Toen een vroege testvertoning bovendien pijnlijk slecht werd ontvangen (geen enkele kijker wilde de film in de bioscoop zien), verloor Molina definitief het vertrouwen van de leiding. Hij verliet het project na een “moeilijk gesprek” met Pixar-hoofd Pete Docter.

Na Molina’s vertrek werd het project herschreven en opnieuw geregisseerd door Madeline Sharafian (Burrow) en Domee Shi (Turning Red). Maar volgens betrokkenen bleef er weinig over van een samenhangend geheel. Het eindproduct werd een narratief rommeltje, noch trouw aan Molina’s visie, noch duidelijk richtinggevend als studiofilm.

De financiële gevolgen zijn desastreus. Hoewel Disney officieel een budget van $150 miljoen communiceerde, wijzen ingewijden erop dat de kosten “ver boven de $200 miljoen” lagen, mede doordat Molina’s versie al grotendeels voltooid was voordat die werd weggegooid. De binnenlandse opbrengst van slechts $20,8 miljoen is een pijnlijk dieptepunt voor Pixar.

Hoewel vaak gewezen wordt naar moederbedrijf Disney als bron van censuur, is volgens bronnen de interne cultuur bij Pixar zelf minstens zo verantwoordelijk. “De meeste mensen wijzen naar Disney, maar de beslissing komt van binnenuit,” stelt een oud-medewerker. “Er heerst een soort voorwaardelijke gehoorzaamheid: leidinggevenden nemen alvast beslissingen die mogelijk later goedgekeurd worden.”

Dezelfde bron noemt ook andere voorbeelden van interne zelfcensuur: zo moest de film Hoppers thema’s rond milieubescherming temperen, en werd een nog niet onthulde productie de boodschap meegegeven dat echtscheiding geen onderdeel mocht zijn van het verhaal. Deze ontwikkeling roept vragen op over de koers die Pixar vaart: blijft er nog ruimte voor nuance en representatie?

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!