"Fall" Review door Wouter van der Giessen: is de veelbekeken Netflix-film een vrije of gecontroleerde val?

Wat kan er nu nog misgaan met zo’n setup en locatie? Heel veel, als het aan de makers ligt. De film weet, los van de spannende setting, geen spanning los te weken bij de kijker. Best een prestatie aangezien de film zich afspeelt op een radiotoren van 610 meter hoog waar de dames uiteindelijk vast komen te zitten met alle gevolgen van dien.

De film begint met een geforceerde emotionele scene met Jeffrey Dean Morgan, bekend van The Walking Dead. Hij speelt de vader van 1 van de bordkartonnen hoofrolspeelsters. De oplettende kijker merkt hier al snel dat Morgan hier door de producers de film in wordt geduwd om een zo breed en groot mogelijk publiek te trekken voor de film. Schijnbaar was het concept “2 dames die vastzitten op een hoge toren” niet voldoende om interesse te wekken bij het grote publiek en voegt deze scene weinig tot niets toe en wordt er enkel aan gerefereerd in het slotstuk van de film. Het moment dat we eigenlijk alweer vergeten zijn dat hij überhaupt meedeed en belangrijker, waarom hij meedeed.

610 meter hoog is deze toren. Roestig, verlaten en vergeten. Onze bordkartonnen hoofrolspelers willen deze graag beklimmen omdat zij een angst te overwinnen hebben en graag hun limieten verleggen. Daarnaast is het de perfecte locatie om vrouwendrama met het publiek te delen. Toch? Een betere plek om over liefdesverdriet en onzekerheden te praten is er bijna niet, zo dachten de makers. Er komt namelijk, vanzelfsprekend, een moment in de film dat ze in de problemen gaan komen omdat de toren dermate oud en versleten is dat een gedeelte van de toren onder hun voeten afbreekt en ze bovenin vast komen te zitten. Er rest de hoofdrolspelers dan niets anders om, op 610 meter hoogte, weer over liefdesverdriet en andere emotionele problemen te praten. Zelfs als het einde nabij lijkt. Natuurlijk is er ook nog tijd voor wat selfies voor Instagram.

De klim naar boven is op sommige momenten spannend in beeld gebracht door close-up shots van de acteurs te verkiezen boven wide-shots van de omgeving. Deze wide-shots zijn in algehele zin niet overtuigend en laten zelfs de ongetrainde kijker duidelijk merken dat hier niet is gekozen voor een shoot op locatie, maar een shoot in de studio tegen een blauw scherm aan. Dit is meteen het grootste probleem van de film. Als je al weet dat je naar een duidelijk neppe omgeving en locatie kijkt, waar moet dan de spanning nog vandaan komen? De eerder genoemde, sterk overdreven, vrouwendramatiek biedt althans geen oplossing voor dit probleem en maakt het zelfs nog meer duidelijk.

Buiten de gevaren die het beklimmen van de toren met zich meebrengt, brengt de film ook zichzelf en haar kijkers in gevaar door niets origineels te doen en zelfs haar kijker te beledigen door een andere recente film 1 op 1 te kopiëren wat betreft de climax. De film in kwestie is 47 meters Down. Een originele en slim bedachte film over 2 meisjes die tijdens het duiken met haaien, in hun haaienkooi, 47 meter naar beneden zakken en eindigen op de bodem van de oceaan. Herkenbaar? 47 Meters Down was een origineel concept in een uitgekauwd subgenre maar wist toch de kijker te verrassen met een onverwachte plottwist en 2 toffe karakters. Ook deze film had last van onnodig vrouwendrama, maar weet dat makkelijk achter zich te laten door driedimensionale karakters neer te zetten waar we als kijker genoeg om geven. Hierop stel ik de volgende vraag: “Hoe onderscheidt je je als film in een uitgekauwd subgenre”? Interessante karakters in een geloofwaardige setting lijkt me een mooi begin. Zonder karakters van waarde wordt het lastig een verhaal boeiend te houden voor de kijker.

De makers van “Fall” dachten waarschijnlijk dat het wel goed zat met de karakters en de blauwe schermtechnologie in de studio en hebben het einde van 47 Meters Down zo goed als gekopieerd en het hier emotieloos aan ons verkocht. Een slechte deal want naast spanning mist deze film dus eigenlijk alle ingrediënten om überhaupt het kijken waard te zijn.

Tijdens het kijken van films, stel ik mezelf altijd de volgende vraag: “Wat wil de regisseur ons vertellen”? Wat is zijn doel? Vervolgens beoordeel ik de film en neem ik hierin mee of dit doel is bereikt. In interviews wordt duidelijk dat ze een spannende film hebben proberen te maken met interessante en relevante karakters in deze diverse tijden. Dit is overduidelijk mislukt.

Ondanks dat de film momenten kent van spanning en er een aantal creatieve shotkeuzes zijn gemaakt, valt de film ongecontroleerd uit beeld om voor altijd uit zicht van de kijker te verdwijnen. Mijn advies: ga 47 Meters Down kijken als je een toffe en ongecompliceerde avond met je date wilt of gewoon zin hebt om even te griezelen. Het kan dus wél, maar daarvoor zul je de diepte in moeten en niet de hoogte.