Vastgeklemd op de bodem van de oceaan, met slechts beperkte zuurstof. Voor veel mensen klinkt dit als een nachtmerrie. En dus als het ultieme recept voor een spannende filmavond, zou je zeggen. Dat dacht regisseur Maximilian Erlenwein ook, en daarom brengt hij ons “The Dive.”
Als twee zusjes tijdens hun jaarlijkse ontmoeting besluiten te gaan duiken, lijkt er nog niets aan de hand. De lucht is vakantieblauw, het water is helder en het gezelschap kan niet beter. De ene zus heeft wel duikervaring en de andere niet. Wat kan er misgaan? Nadat ze hebben bijgepraat en een poging hebben gedaan om sympathie op te wekken bij de kijker (hint: mislukt), trekken ze eindelijk hun duikflessen aan en hun pakken. Plons!
Audiovisueel indrukwekkend
Goed doordachte onderwaterfotografie neemt ons mee in de waterige wereld onder ons, terwijl een zachte, zweverige synthesizer soundtrack ons verder onderdompelt in het onderwatergevoel. Dat is het eerste wat opvalt aan “The Dive.” Geen opzichtige en dynamische shots, maar wel rustgevende landschapsfotografie zonder overdreven bombast. Hier en daar een visje, maar geen CGI-haaien. Het voelt alsof je met de twee zussen meezwemt. Er is geen gebruik gemaakt van sets, green screens of CGI. De film heeft geen enkele moeite om ons audiovisueel te overtuigen van deze onderwaterwereld en neemt ons dan ook zonder problemen mee in haar stroom. 1-0 voor “The Dive.”
127 Hours
Voor wie “127 Hours” heeft gezien, of weet waar het verhaal over gaat, is het geen verrassing dat ook hier een van de personages in de problemen komt. Dit gebeurt al vroeg in de film en zet direct de zaken op scherp. Wat volgt is een aaneenschakeling van pogingen om de zus te bevrijden. Sommige hiervan, die ik hier niet zal verklappen, grenzen aan het bizarre.
Het laatste deel van de film zal van de kijker dan ook wat “suspension of disbelief” vereisen. Dit doet de film helaas wel tekort, en het lijkt er dan ook op dat er niet genoeg materiaal beschikbaar was om de 85 minuten op te vullen. Wat mij betreft een vreemde situatie, want je zou zeggen dat je, als je aan een film als deze begint, eerst de karakters gaat schrijven en hun verhaal. Wie zijn ze? Waarom moeten we om ze geven? Wat hebben ze te vertellen? Wat is hun geschiedenis? Maar de connectie met de kijker wordt niet volledig gemaakt.
Kijken of ontwijken?
Op papier is het een spannend concept, en de film is audiovisueel indrukwekkend, vooral gezien het kleine team en budget waarmee deze is gemaakt. Dat verdient lof. Los daarvan wil ik toch benadrukken dat de film, ondanks de inzet van de cast en de regisseur, toch tekortschiet op sommige punten. Op het moment dat de camera het water uitgaat, verliest de film kleur. Zowel letterlijk door de bruingrijze omgeving als figuurlijk omdat we niet meer onderwater zijn bij onze personages. Dit is problematisch, want daar speelt het verhaal zich af.
Er is te weinig karakterontwikkeling en te weinig reden om echt iets om de personages te geven. Iets wat absoluut noodzakelijk is bij een film als deze. We voelen ons verbonden met het lot van het personage dat vastzit in de situatie, maar niet met wie ze is. Dat moet andersom zijn. In een campy horrorfilm als “47 Meters Down,” waar twee zusjes vastzitten in een haaienkooi op de bodem van de zee met CGI-haaien om hen heen, lukt dit bijvoorbeeld wel.
Al met al is “The Dive” een redelijk vermakelijke zondagavondfilm. Typisch een film om te kijken als je gewoon even 85 minuten in een totaal andere wereld wilt duiken en wilt ontsnappen aan het echte serieuze leven. Verwacht een sporadisch vermakelijke, op sommige momenten zeer spannende en zelfs rustgevende film, gemaakt door filmmakers die weten wat ze doen maar die niet op zoek zijn naar diepgaande karakters of diepe emoties.
Genoten van het artikel? Trakteer ons op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen via Facebook, Twitter en Instagram!
